www.wszystkoopsach.fora.pl

Bulterierka

[link widoczny dla zalogowanych]

Psy bojowe
Wokół niektórych psów wykorzystywanych dawniej do organizowania krwawych walk narosło wiele legend z pogranicza horroru i fantastyki. Powszechne przekonania, na ogół głoszone przez ludzi, którzy nie odróżniają pit bulla od bullterriera (a o istnieniu staffika w ogóle nie słyszeli), zniszczyły opinię wielu wspaniałym rasom. U podstaw wszystkich tych mitów leży niewiedza, strach oraz typowe dla naszego gatunku umiłowanie sensacji.
Trzy tony zacisku
Albo cztery, a nawet pięć – w zależności od chwilowej inwencji autora ludowych mądrości. Tyle to ma krokodyl. W rzeczywistości zacisk szczęk bullterriera czy american pit bull terriera wynosi około trzystu pięćdziesięciu, maksymalnie pięciuset kilogramów na centymetr kwadratowy. Tyle samo co w przypadku owczarka niemieckiego w dobrej kondycji

Szczękościsk
Czyli jak raz złapią, to już nie puszczą, bo nawet nie potrafią rozluźnić szczęk. To wierutna bzdura: różnica tkwi nie w uwarunkowaniach fizycznych, a w sposobie walki. Na przykład owczarek kąsa w różne miejsca, pozostawiając wiele rozległych ran, natomiast pies bojowy chwyta i trzyma, uszkadzając tkanki w jednym miejscu i stwarzając wrażenie o wiele większej siły.
Agresja
Charty zagryzają króliki, sznaucery czy yorki zabijają szczury, owczarki pilnujące stad mordują lisy, jamniki wykrwawiają borsuki… Na tym tle uznanie akurat psa bojowego za zwierzę agresywne, nadmiernie skore do użycia zębów, zakrawa na hipokryzję. Wszystkie psy używają zębów i wszystkie psy użytkowe pracują zębami na polecenie wydane przez człowieka. Nie ma tu agresji, jest posłuszeństwo oraz chęć uszczęśliwienia przewodnika

Nienawiść do innych psów
Bokser na ringu nie czuje nienawiści do swojego przeciwnika, a pies bojowy – do swojego. Tym bardziej przechodzący obok zwierzak nie wzbudza automatycznie żadnych negatywnych emocji, chyba że się o to postaraliśmy. Brak socjalizacji lub nieumiejętne jej przeprowadzanie faktycznie prowadzi do wytworzenia u psa niechęci wobec własnego gatunku (co dotyczy przedstawiciela każdej rasy, mieszańców i kundelków). Natomiast umiejętne oswajanie z czworonogami bez kłopotu pozwoli otrzymać towarzysza akceptującego lub przynajmniej tolerującego wszystkie stworzenia.

Nieobliczalność
Akurat psy bojowe są bardzo stabilne psychicznie i spokojne, co – na pozór paradoksalnie – wynika z ich pierwotnej użytkowości. Zwierzę walczące w ringu z innym czworonogiem musiało być wyjątkowo karne, by atakować tylko na polecenie, na jeden rozkaz odstępować od przeciwnika (czego nie zrobi praktycznie żaden pies myśliwski!), bez protestu dać się rozdzielić, a wreszcie pozwolić opatrzyć bolesne rany. Wszystko to wymagało wielkiego opanowania

Zło z natury
Żaden pies nie jest z gruntu zły – ani, skoro już o tym mowa, z gruntu dobry. Skłonność do takiego czy innego zachowania leży częściowo w genach, natomiast przełożenie teorii na praktykę to już zasługa czynników wewnętrznych. Każdego psa kształtują pierwsze tygodnie życia – czas spędzony z matką i rodzeństwem, wypełniony rozsądnie dawkowanymi bodźcami – a następnie wychowanie przez przewodnika.

Szaleństwo
Jedna z obiegowych opinii głosi, że psom bojowym wcześniej czy później po prostu odbija. Tak jak w okresie największej popularności dobermanów powstała legenda o za małej czaszce, która powoduje coraz większy ucisk na mózg, co w konkretnym wieku psa skutkuje obłędem (w innej wersji była to znajdująca się wewnątrz czaszki kość, która przebijała mózg), tak teraz psy bojowe mają ponoć po osiągnięciu pewnego wieku wpadać w amok i bez ostrzeżenia gryźć wszystkich dookoła. Podstawowa wiedza z zakresu medycyny natychmiast wysyła tę hipotezę do krainy baśni, bo nie ma czegoś takiego jak genetycznie zaprojektowany szał.

Bomba zegarowa
Czyli nawet jeśli teraz jest miły, kochany, łagodny, znakomicie ułożony oraz święty, to i tak prędzej czy później rzuci się nam do gardła lub odgryzie głowę jakiemuś dziecku. Na pewno. Oczywiście, teoria ta nie wynika z sensownego procesu myślowego, tylko z urażonych uczuć. Nie lubimy się mylić, więc gdy widzimy psa bojowego, który całym sobą przeczy głoszonym przez nas opiniom, absolutnie nie chcemy się zgodzić na taką możliwość. Ignorujemy więc niewygodne fakty, zbywając je niemożliwym do odparcia argumentem, że „to wszystko do czasu”.

Brutalność
Imponująca siła stosunkowo niewielkich, za to znakomicie umięśnionych psów bojowych bardzo nas niepokoi. Widok szerokiej paszczy kruszącej gruby konar jak patyczek rzeczywiście działa nieco deprymująco, ale pamiętajmy, że pewny siebie pies jest świadomy swojej siły. Dlatego przy odpowiednim wychowaniu ten sam czworonóg, który dla zabawy wisi zębami na oponie, będzie umiał delikatnie wziąć smakołyk z ręki dziecka (rzecz jasna, w obecności kogoś dorosłego), podać piłeczkę albo przytulić się na kanapie.
Trudność w wychowaniu
Obdarzone mocną psychiką oraz wielką pewnością siebie psy bojowe dość często uznaje się za przypadki ekstremalnie trudne w prowadzeniu. To naciągana półprawda, bo choć rzeczywiście trudno je uznać za uległe pieszczoszki, czworonogi te nie są jakoś wybitnie wymagające przy szkoleniu, a to ze względu na bezgraniczne uwielbienie dla przewodnika. Ich uznanie dla autorytetu kochanego człowieka pozwala opracować skuteczny trening i sprawia, że nawet niedoświadczonemu (ale koniecznie myślącemu i dobrze poinformowanemu!) psiarzowi łatwiej wychować TTB niż jamnika, spaniela, setera czy któregoś z małych terierków.